Αφετηρία της αρχιτεκτονικής σύνθεσης υπήρξε ο ιδιαίτερος γεωγραφικός και γεωλογικός χαρακτήρας της Κοζάνης και της ευρύτερης περιοχής. Τόσο τα ορυχεία λιγνίτη όσο και τα λατομεία μαρμάρου που λειτουργούν στην περιοχή, αποτέλεσαν το ερέθισμα, την αρχική αναφορά στην οποία στηριχθήκαμε για να διαμορφώσουμε μία ενιαία συνθετική γλώσσα, η οποία διέπει όλα τα στάδια της μελέτης.
Κοινό χαρακτηριστικό των υπαίθριων ορυχείων όσο και των λατομείων, είναι η μορφή της σκαμμένης γης, που αποκαλύπτει τα υπόγεια στρώματα του εδάφους.
Η φόρμα αυτή που αφήνει το αποτύπωμα της επίμονης προσπάθειας του ανθρώπου πάνω στο έδαφος επιλέχθηκε για να χαρακτηρίσει τον χώρο που αντιπροσωπεύει την πόλη της Κοζάνης, την κεντρική πλατεία της. Η χρησιμοποίηση της γλώσσας αυτής δεν είναι σκηνογραφική, αλλά ουσιαστική, αφού εξυπηρετεί τις λειτουργικές ανάγκες της πλατείας και των κατοίκων της πόλης.
Η χρήση αναβαθμών στην προτεινόμενη λύση, έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός ποιοτικού χώρου συγκέντρωσης γύρω από τον πυρήνα της πλατείας. Δίνει μια ευανάγνωστη λύση, στο πρόβλημα των έντονων κλίσεων, συγκεντρώνοντας την υψομετρική διαφορά στη μικρότερη περιοχή, χωρίς ωστόσο να δημιουργεί κανένα εμπόδιο στην πορεία μέσα από την πλατεία. Παράλληλα οι αναβαθμοί, λειτουργούν ως ένα υπαίθριο καθιστικό στην πλατεία, σαν κερκίδες.